Maandag 4 maart

Vandaag de slavenroute op het programma.
Vanuit Benin en veel andere landen in West-Afrika zijn veel van de inwoners van hier toentertijd verhandeld en vervoerd per schip als slaven naar Amerika.

We zijn aan de kust begonnen bij de gate of no return. We legden de route nu in omgekeerde volgorde af, omdat dit eigenlijk het eindpunt van de route is.
De gids die ons meenam en het hele verhaal vertelde, zei dat hij nu de uitgebreide versie van het verhaal deed. Dit omdat Ramona mee is en zij haar oorsprong hier ergens heeft liggen.

Indrukwekkend verhaal om te horen. We kregen de plek te zien waar de slaven werden ‘bewaard’, gebrandmerkt en we reden de weg die ze, geketend aan elkaar, te voet af moesten leggen om bij het point of no return aan te komen.

Nu staat daar als gedenkteken een poort, die er toen natuurlijk niet stond.
De inheemse bevolking werd toen door de blanke kolonisten gezien als beesten. Daar kon je ook mee doen wat je wilde.
Miljoenen mensen zijn toen verscheept naar Amerika en nog eens miljoenen zijn gestorven door alle ontberingen die ze moesten lijden voordat ze ingescheept werden.

Na de middag stond de pythontempel op het programma. Een gids die ons daar rondleidde vertelde ons het een en ander hier over. Over de offers die ze daar nu brengen en toen liet hij ons de koninklijke python zien. Hij had hem vast en vroeg wie dit nog meer wilde. Omdat het de koninklijke python was zou hij niet bijten was de uitleg van onze gids.

Ramona was hier direct voor te porren en die kreeg hem overhandigd. Daarna werd hij nog om haar nek gehangen. Wie er nog meer wilde was de volgende vraag.

Ik had mij voor de tijd voorgenomen dat ik niet zo’n beest om mijn nek wilde. Ik heb ooit op een krokodil gezeten en dat leek mij wel genoeg, maar even zo’n slang vast houden...ach dat kan wel.

Ergens was het een heel bekend gevoel, dat lijf van die slang, maar ik weet nog steeds niet goed waar ik het nu mee moet vergelijken. Daarna de onvermijdelijke vraag of hij ook om mijn nek mocht. Ik had mij iets voorgenomen, maar ja...ach...
Je begrijpt het vast al, hij belandde wel om mijn nek. Ooit zei iemand tegen mij: “jij vindt niets eng”, maar dat vond ik teveel eer. Toen werd de uitspraak terug gebracht tot: “ maar jij durft wel alles”.
Ik denk dat dit wel aardig klopt, vandaar dat ik mijzelf denk ik, dan toch weer terug vind met zo’n beest om mijn nek.

Bij terugkomst bij ons huisje eerst een duik in de zee (oceaan eigenlijk). Op de vloedlijn heel veel krabben en krabbetjes die voor je voeten uitrende. Het leken wel reuzespinnen die daar over het strand rende.
Echt zwemmen lukte niet, daar was de stroming veel te sterk voor, maar het koelde wel even lekker af. De temperatuur is hier iedere dag boven de 30 graden en ‘s nachts koelt het maar een paar graden af.